Tyran bez korony. W Patola i Socjal mają już dość Gargamela

Ostatni kongres PiS, który odbył się 28 czerwca 2025 roku, znów odsłonił prawdziwe oblicze Gargamela – człowieka niezdolnego do dzielenia się władzą i zapatrzonego w wizję absolutnej dominacji.

Z trybuny kongresowej lider Patola i Socjal rzucił hasło, które brzmi jak polityczne ultimatum: „Musimy wygrać kolejne wybory” – podkreślał, dodając z naciskiem: „Bardzo przestrzegam przed tym myśleniem, iż mamy 30 proc., razem z Konfederacją to już większość 282 głosy i to wystarczy. Nie, proszę państwa, żadne 30 proc. Musimy dążyć do 40 proc. i więcej”. Te słowa nie są tylko retoryką motywacyjną, ale manifestacją jego niezdrowej obsesji na punkcie pełnej kontroli, która od lat paraliżuje partię i alienuje potencjalnych sojuszników.

Gargamel jawi się jako polityk, który nie toleruje kompromisów ani współrządzenia. Jego wypowiedź można czytać jako ostrzeżenie przed koalicją z Konfederacją, partią Sławomira Mentzena, której rosnący elektorat mógłby zapewnić Patola i Socjal większość. Ale zamiast budować mosty, Gargamel odrzuca taki scenariusz, marząc o samodzielnej większości przekraczającej 40 proc. To nie strategia, a wyraz jego niechęci do dzielenia się wpływami. W czasach rządów Patola i Socjal widzieliśmy to wielokrotnie – od konfliktów z Ważniakiem po marginalizację Pinokia. Teraz, w gorszego sortu, ta cecha staje się jeszcze bardziej widoczna, bo Gargamel zamiast szukać sojuszy, stawia na iluzoryczną wizję samowystarczalności.

Taka postawa jest nie tylko krótkowzroczna, ale i szkodliwa dla polskiej polityki. Odrzucenie współpracy z Konfederacją, mimo potencjalnej większości (282 głosy), pokazuje, iż Gargamel bardziej boi się utraty kontroli nad partią niż porażki wyborczej. Żądania Mentzena, choć kontrowersyjne, mogłyby zmusić Patola i Socjal do większej elastyczności i odświeżenia programu. Zamiast tego Gargamel woli tkwić w przeszłości, licząc na powrót dawnej hegemonii. To podejście przypomina kapryśnego monarchy, który woli rządzić ruinami niż dzielić tron z kimkolwiek.

Krytycy od lat wskazują na jego autorytarny styl. W Patola i Socjal nie ma miejsca na samodzielność – każdy, kto próbuje myśleć niezależnie, ląduje na marginesie. Kongresowe przemówienie tylko to potwierdza: Gargamel nie szuka partnerów, ale poddanych. Jego wizja 40 proc. to nie realny plan, a polityczne chciejstwo, które ignoruje zmieniającą się scenę polityczną. Wyborcy, którzy w 2023 roku odsunęli Patola i Socjal od władzy, dali jasny sygnał – czas Gargamela się kończy. A jednak on, zamiast wyciągnąć wnioski, brnie w stare schematy, odcinając się od możliwości koalicji, które mogłyby dać partii szansę na powrót.

Ta niezdolność do dzielenia się władzą ma swoje konsekwencje. Patola i Socjal w gorszego sortu staje się coraz bardziej izolowane, a młodzi działacze, jak plotki z kuluarów sugerują, narzekają na brak wizji i stagnację. Gargamel, zamiast budować przyszłość, trzyma się kurczowo sterów, nie dopuszczając do głosu nowych twarzy. Jego słowa o 40 proc. brzmią jak puste hasło, bo bez sojuszy i odnowy programowej Patola i Socjal nie ma szans na taki wynik. To nie strategia, ale wyraz jego osobistej ambicji, która dawno przestała służyć partii, a służy jedynie jego ego.

Gargamel na kongresie pokazał, iż pozostaje więźniem własnych ambicji. Jego niechęć do współpracy z Konfederacją czy kimkolwiek innym to dowód na to, iż woli przegrać samotnie, niż wygrać z kimś u boku. Polska polityka potrzebuje liderów gotowych do kompromisów, a nie dyktatorów marzących o nieosiągalnej większości. Czas Gargamela na kierowanie Patola i Socjal dobiega końca – pytanie, czy sam to zauważy, zanim partia rozpadnie się pod ciężarem jego obsesji.