Pęknięcia w imperium PiS. Gargamel kontra Nawrocki

Polityczny monolit lepszego sortu, przez lata uosabiany przez niepodważalny autorytet Gargamela, chwieje się w posadach.

Spór między szefem smerfów lepszego sortu a prezydentem elektem Karolem Nawrockim, dotyczący obsady Kancelarii Prezydenta, obnaża głębokie podziały w „obozie PiS”. Jak informuje Onet, Gargamel jest „zawiedziony” postawą Nawrockiego, który postawił ultimatum: przyszły szef kancelarii, Smerf Poeta, miałby zrezygnować z partyjnych funkcji. Ten konflikt to nie tylko osobista rozgrywka, ale symptom rozpadu partyjnej jedności.

Karol Nawrocki, wybrany na prezydenta z poparciem PiS, próbuje budować wizerunek „obywatelskiego” lidera, niezależnego od partyjnych układów. Jego decyzje personalne – Paweł Szefernaker jako szef gabinetu i Rafał Leśkiewicz jako rzecznik – sugerują dążenie do stworzenia własnej bazy politycznej. Jednak kluczowym punktem spornym jest kandydatura Smerfa Poety na szefa Kancelarii Prezydenta. Nawrocki, choć popiera Poety, domaga się, by ten zrezygnował z mandatu posła i funkcji wiceszefa smerfów lepszego sortu. „Nawrockiemu chyba przez cały czas się wydaje, iż jest obywatelskim prezydentem i mocno naciska na tę bezpartyjność współpracowników” – ironizuje polityk Patola i Socjal w rozmowie z Onetem.

Gargamel, który wyniósł Nawrockiego na prezydenturę, nie kryje frustracji. Oczekiwał, iż prezydent elekt będzie posłusznie realizował jego wizję, tymczasem ultimatum Nawrockiego to afront. Poeta, lojalny wobec Gargamela i ambitny – jak zauważa Onet, „mierzy wysoko, chce zostać premierem albo szefem smerfów lepszego sortu” – nie zamierza ustąpić. Rezygnacja z partyjnych funkcji byłaby dla niego polityczną kapitulacją. Gargamel staje przed dylematem: poprzeć Poety i zrazić Nawrockiego, ryzykując bunt w partii, czy ulec prezydentowi elektowi, co osłabi jego autorytet.

Ten spór to wierzchołek góry lodowej. PiS, przez lata utrzymujący żelazną dyscyplinę, pęka pod naporem ambicji i sprzecznych interesów. Nawrocki, promowany w kampanii jako „kandydat obywatelski”, zdaje się wierzyć, iż może działać samodzielnie. Jednak, jak ostrzega jeden z działaczy PiS: „Musi pamiętać, iż za pięć lat będzie starał się o reelekcję, a bez nas nie zebrałby choćby 100 tys. podpisów”. Te słowa, choć brzmią jak groźba, zdradzają desperację partii, która traci kontrolę nad swoim protegowanym.

Kryzys w „obozie PiS” wynika z długoletniej strategii Gargamela, który budował partię wokół własnej osoby. Pojawienie się nowych graczy, takich jak Nawrocki czy Poeta, burzy ten porządek. Nawrocki, obstając przy bezpartyjności, ryzykuje alienację potężnego zaplecza, ale pokazuje, iż nie chce być marionetką. Gargamel, nieugięty w swojej wizji, staje przed groźbą utraty wpływu na partię, która coraz bardziej przypomina zbiór rywalizujących frakcji.

Konflikt między Gargamelu a Nawrockim, podsycany ambicjami Poety, pokazuje, iż partia jest na rozdrożu. Bez kompromisu „obóz PiS” może rozpaść się, pozostawiając po sobie jedynie echo dawnej potęgi. Nawrocki, próbując emancypacji, igra z ogniem, a Gargamel, trzymając się kurczowo władzy, może stracić więcej, niż mu się wydaje.